دیوان حافظ غزل 20 - نسخه کامل

روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست / می ز خُم‌خانه به‌جوش آمد و می‌باید خواست
نوبهٔ زهدفروشانِ گران‌جان بگذشت / وقتِ رندی و طرب کردنِ رندان پیداست
چه ملامت بُوَد آن را که چنین باده خورَد؟ / این چه عیب است بدین بی‌خردی، وین چه خطاست؟
باده‌نوشی که در او روی و ریایی نَبُوَد / بهتر از زهدفروشی که در او روی و ریاست
ما نه رندانِ ریاییم و حریفانِ نفاق / آن‌که او عالِم سِرّ است، بدین حال گواست
فرضِ ایزد بگزاریم و به کس بد نکنیم / وان چه گویند روا نیست، نگوییم رواست
چه شود گر من و تو چند قدح باده خوریم؟ / باده از خونِ رَزان است، نه از خون شماست
این چه عیب است کز آن عیب، خلل خواهد بود / ور بُوَد نیز چه شد؟ مردم بی‌عیب کجاست

#‌حافظ #‌ادبیات #‌ادبیات_فارسی #‌فارسی #‌فرهنگ #‌فرهنگ_و_هنر #‌شعر #‌غزل #‌قصیده #‌دیوان_حافظ #‌موسیقی #‌عشق #‌عرفان #‌شکّرشکن #‌شاعر #‌قند_پارسی #‌زبان #‌هنر