دیوان حافظ غزل 182 - نسخه کامل

حَسْبِ حالی نَنِوشتی و شد ایّامی چند / محرمی کو که فرستم به تو پیغامی چند؟
ما بدان مقصدِ عالی نتوانیم رسید / هم مگر پیش نَهَد لطفِ شما گامی چند
چون مِی از خُم به سبو رفت و گُل افکند نقاب / فرصتِ عیش نگه دار و بزن جامی چند
قندِ آمیخته با گُل نه علاجِ دلِ ماست / بوسه‌ای چند برآمیز به دشنامی چند
زاهد از کوچهٔ رندان به سلامت بگذر / تا خرابت نکند صحبتِ بدنامی چند
عیبِ مِی جمله چو گفتی، هنرش نیز بگو / نفیِ حکمت مکن از بهرِ دلِ عامی چند
ای گدایانِ خرابات خدا یارِ شماست / چشمِ اِنعام مدارید ز اَنعامی چند
پیرِ میخانه چه خوش گفت به دُردی کشِ خویش / که مگو حالِ دلِ سوخته با خامی چند
حافظ از شوقِ رخِ مهر فروغِ تو بسوخت / کامگارا نظری کن سویِ ناکامی چند

#‌حافظ #‌ادبیات #‌ادبیات_فارسی #‌فارسی #‌فرهنگ #‌فرهنگ_و_هنر #‌شعر #‌غزل #‌قصیده #‌دیوان_حافظ #‌موسیقی #‌عشق #‌عرفان #‌شکّرشکن #‌شاعر #‌قند_پارسی #‌زبان #‌هنر