فیلم ترسناک اره ۸ 🍒۲۰۲۲🍒

طبق معمولِ مجموعه، این فیلم هم با یک تله‌ی مرگبار دیگر آغاز می‌شود. باز دوباره با سرهایی که در میان فلز گرفتار شده‌اند روبه‌رو می‌شویم. باز دوباره اره‌‌هایی که از هیجان و اشتیاق پاره کردن شکم‌ها شروع به پایکوبی و جیغ زدن می‌کنند. باز دوباره صدای مرموزی که گناهان قربانیان را برایشان شرح می‌دهد و قوانین و روند بازی را توضیح می‌دهد. باز دوباره یک‌عالمه چشم‌های وحشت‌زده و حنجره‌هایی که قرار نیست به این زودی‌ها آرام و قرار داشته باشند. باز دوباره نارو زدن قربانیان به یکدیگر برای زنده ماندن. باز دوباره کشته شدن آنها به بدترین شکل‌های ممکن. باز دوباره خیره شدن دوربین به عمق خشونت و خون و خونریزی. باز هم بازیگران نابلد و ارزان‌قیمت. باز هم دیالوگ‌نویسی‌های ضعیف و خواب‌آور. باز هم اتفاقاتی که حتی با منطقِ بی‌منطق این مجموعه هم قابل‌توضیح نیستند. باز دوباره همان فلسفه‌ی تکراری جان کریمر در خصوص اجرای عدالت. باز دوباره کاراگاهانی که در خط داستانی دوم در جستجوی جیگساو هستند. باز دوباره فلش‌بک‌های بیشتری به گذشته‌ی جان کریمر که انگار هیچ‌وقت تمامی ندارند. باز دوباره همه‌چیز زیر سر شاگرد جیگساو است. باز دوباره این شاگرد گذشته‌ی تراژیکی دارد. باز دوباره یک غافلگیری دگرگون‌کننده که از صد کیلومتری می‌توان پیش‌بینی‌اش کرد. باز دوباره پخش تم اصلی موسیقی «اره» و باز دوباره مونتاژی تند و سریع همراه با مونولوگی از آنتاگونیست اصلی که نقشه‌ی پیچیده‌اش را توضیح می‌دهد و باز دوباره دری آهنی که با صدای بلندی به‌طرز دراماتیکی بسته می‌شود و ما را به تیتراژ نهایی می‌فرستد. «جیگساو» تمام ویژگی‌های ریز و درشت دنباله‌های «اره» را دارد. اگر از کسانی هستید که به تکرار چندباره‌ی دنباله‌های قبلی اما با بازیگران جدید راضی هستید، «جیگساو» خود جنس است و می‌توانید تا دل‌تان می‌خواهد از آن لذت ببرید. اما اگر از «جیگساو» انتظار خلاقیت داشتید سخت در اشتباهید. «جیگساو» به حدی خسته‌کننده و توخالی است که انگار نه با فیلمی درباره‌ی قربانیانی گرفتار در بازی‌های روانی/فیزیکی قاتلی دیوانه، بلکه در حال تماشای اخبار ساعت ۲۴ شبکه خبر هستید.