داستان موسی و شبان برگرفته از مثنوی معنوی مولانا

روزی حضرت موسی (ع) شنید که شبانی ساده‌دل با خدا سخن می‌گوید:
«ای خدا! کجایی تا کفش‌هایت را وصله کنم؟
تا موهایت را شانه زنم، تا شیر برایت بیاورم...»

موسی از این سخنان برآشفت و گفت:
«ای مرد! این سخنان کفر است، خداوند از جسم و نیاز پاک است.»

شبان دل‌شکسته شد و گریست.
در این هنگام، وحی بر موسی آمد:
«ای موسی! ما به دل‌ها می‌نگریم، نه به زبان‌ها.
هر کس به شیوه‌ی خود با ما راز می‌گوید.
آنچه برای تو کفر است، برای او ایمان است.»

موسی دریافت که حقیقت در عشق و اخلاص است،
نه در قالب‌های ظاهری و زبان رسمی.
مولانا جلال‌الدین محمد بلخی (رومی)
شاعر، عارف و اندیشمند بزرگ قرن هفتم هجری

📍 تولد: ۶۰۴ هجری قمری در بلخ
📍 وفات: ۶۷۲ هجری قمری در قونیه

آثار برجسته:
- مثنوی معنوی (شاهکار عرفان اسلامی)
- دیوان شمس تبریزی (غزلیات عاشقانه و عرفانی)
- فیه ما فیه (مجموعه سخنان مولانا)
- مجالس سبعه (خطابه‌های عرفانی)

ویژگی‌های شعر:
- محور اصلی: عشق الهی و حقیقت
- زبان ساده، پرشور و موسیقایی
- استفاده از تمثیل و داستان برایانی
- تأثیر جهانی: ترجمه و ستایش در شرق و غرب

میراث:
- آرامگاه در قونیه ترکیه، زیارتگاه جهانی
- الهام‌بخش طریقت مولویه (سماع و چرخش درویشان)
- پلی میان فرهنگ‌ها و ادیان، نماد عشق و وحدت
موسی کلیم‌الله چون بشنید این
گفت با او، ای رفیق، بس کفر دین

وحی آمد سوی موسی از خدا
بندهٔ ما را جدا کردی چرا؟

هر کسی را سیرتی بنهاده‌ام
هر کسی را اصطلاحی داده‌ام

ما زبان را ننگریم و قال را
ما روان را بنگریم و حال را