دیالوگ برتر فیلم زندانی ها prisoners

تحلیل دیالوگ🔎
این جمله،در عمق، تعارض مرکزی شخصیت کلر دوِور را عریان می‌کند.
او می‌خواهد مؤمن باشد، اما به خدا اعتماد ندارد؛ می‌خواهد دعا کند، ولی در همان لحظه خودش را جای خدا می‌گذارد تا عدالت را اجرا کند.
جمله‌اش، مرز ظریف بین ایمان و کنترل وسواسی است:
وقتی «آماده شدن برای بدترین» به وسواس بدل شود، دعا دیگر از سر امید نیست — از سر ترس است.
در واقع کلر با این جمله خودش را تعریف می‌کند: مردی مذهبی که از ایمانش فقط اضطراب باقی مانده.
این جمله شعار زندگی کلر است، اما در دل خودش یک تضاد دارد:
دعا یعنی ایمان، آمادگی یعنی بی‌اعتمادی.
او از همین لحظه در مرز بین ایمان و شک، خدا و کنترل شخصی حرکت می‌کند — و فیلم دقیقاً همین را می‌کاود.