بتمن نینجا دوبله فارسی

بتمن نینجا» (Batman Ninja) خیلی بهتر از چیزی است که فکر میکردم، اما بهتر از چیزی که لیاقتش را دارد باشد نیست. فیلمی است که اگر در محدودهی مخاطبان هدفش قرار بگیرید (انیمهبازها) امکان ندارد از آن لذت نبرید و در خوشذوقی سازندگانش غرق نشوید، اما حتی آنهایی که از فیلم نهایت لذت را میبرند میتوانند قبول کنند اگر یک ذره وقت و انرژی بیشتر صرف فیلم میشد احتمالا شاهد یکی از بهترین فیلمهای تاریخ اقتباسهای بتمن بودیم. ولی چیزی که در حال حاضر در قالب «بتمن نینجا» داریم چیزی بیشتر از یک زنگ تفریح منحصربهفرد که پتانسیل تبدیل شدن به بهترینِ زنگ تفریح دنیا را داشته است اما از رسیدن به آن باز مانده است نیست. برای شروع «بتمن نینجا» هرچه نباشد بعد از فاجعههای متوالی دنیای سینمایی فیلمهای لایو اکشنِ دیسی همچون مرهمی عمل میکند که گوشهای از درد و رنجهایتان را التیام میبخشد. مسئله این است که اگرچه مارول با دنیای سینماییاش، سالنهای سینما و باکس آفیس را در دههی گذشته به تصاحب دیکتاتورگونهی خودش در آورده است، اما همزمان دیسی هم بیوقفه در حال انتشار فیلمهای انیمیشنی مختلف در شبکهی خانگی بوده است. البته که این فیلمهای کمخرج که معمولا از کیفیت خیلی بالایی بهره نمیبرند و حتی در مواردی مثل «جوک کشنده» (The Killing Joke)، منابع اقتباسشان را خراب میکنند چیزی نیستند که در مقابل امپراتوری سینمایی مارول حرفی برای گفتن داشته باشد و البته که این انیمیشنها چنان چیزهای دهانپُرکنی نیستند که دیسی بتواند به آنها بنازد و عموم مردم و طرفداران سرسختش را با اشاره به آنها از عملکرد فاجعهبارش در راهاندازی مجموعه فیلمهای لایو اکشنش راضی کند، اما این فیلمها چیزهایی هستند که تقریبا نمونهی آن را فقط میتوان از سمت دیسی پیدا کرد. دیسی یک تصمیم خیلی خوب در رابطه با این انیمیشنها گرفته است و آن هم این است که تقریبا اکثر این انیمیشنها براساس کامیکها و داستانهایی هستند که احتمال ساخت فیلم لایو اکشن از روی آنها به دلایل مختلفی کم و بیش صفر است.

آخه، کامیکبوک مدیوم عجیب و غریبی است که وقتی پاش بیافتد هیچ منطقی حالیش نمیشود و تاریخ غنی و پرشاخ و برگِ ابرقهرمانها فقط به داستانهای پاستوریزهای که در قالب فیلمهای لایو اکشن میبینیم خلاصه نمیشود. تقریبا تمام ابرقهرمانان، نسخههای آلترناتیوی دارند که حکم زنگ تفریحهای جالبی را برای کاراکترهایی که میشناسیم ایفا میکنند. با کاراکترهای کامیکبوکی در مدیوم خودشان آنقدر با احترام و دقت نمونههای سینماییشان رفتار نمیشود. در کامیک چیزی به اسم «مسخره» و «خندهدار» و «دیوانهوار» وجود ندارد و اگر هم باشد، این صفات تشکیلدهندهی دیانای کامیکهای فانتزی ابرقهرمانی هستند. خب، یکی از بزرگترین گناهانی که میتوان به حق کامیکبوکها کرد این است که وقتی نوبت به اقتباس رسید، داستانهای عجیب و مسخرهشان را کنار بگذاریم و نادیده بگیریم. انیمیشنهای دیسی یکی از تنها اقتباسهای حوزهی فیلمهای ابرقهرمانی هستند که به داستانهای ناشناختهتر تاریخ کاراکترهایشان فرصتی برای درخشش میدهند. به داستانهایی که اجرای آنها در قالب فیلمهای لایو اکشن به زمینهچینیهای طولانیمدت نیاز دارند فرصت میدهند تا خودی نشان بدهند. بنابراین روبهرو شدن با انیمیشنی مثل «بتمن: بازگشت شوالیههای شنلپوش» (Batman: Return of the Caped Crusaders) که با اقتباس از روی سریال کمدی آدام وست از دههی ۶۰ ساخته شده است و بتمن در آن به رابین اهمیت عبور از خیابان از روی خطکشی و عدم استفادهی شخصی از چیزهایی را که با پول مالیات مردم تهیه شده است یاد میدهد، چیزی است که فقط در این انیمیشنها میتوان نمونهاش را پیدا کرد. ماموریتی که این انیمیشنها دارند خیلی مهم است. حالا که ابرقهرمانان از کارتونهای کودکانهی صبحگاهی بچهها به بلاکباسترهای پرسروصدای عبوس و پرحرف و فلسفی چند میلیون دلاری تبدیل شدهاند، انیمیشنهای سادهای که به جنبهی کمتر دیده شدهای از ابرقهرمانان بپردازند و انعطافپذیری آنها را به تصویر بکشند خیلی اهمیت دارد. این انیمیشنها در زمینهی عدم شناختنِ هیچ حد و مرزی برای داستانگویی، بیشتر از نمونههای لایو اکشنشان به منابع اقتباسشان نزدیک هستند. چون شاید این انیمیشنها رابرت داونی جونیور و هیو جکمن را نداشته باشند، اما سعی میکنند این کمبود را با ارائهی چیزی که آن فیلمها ندارند برطرف کنند.