بس کن رباب سر به سر غم گذاشتی اصلا خیال کن علی اصغر نداشتی

غنچه ی شش ماهه ای که بار ندارد چیدنش آنقدر افتخار ندارد زود خزان شد گلی که در همه عمرش تجربه ای دیدن بهار ندارد کار خودش را برای غربت من کرد او که نیازی به کار زار ندارد تشنه ی ی جرعه بود تیر نمی‌خواست حنجر خشکی که اختیار ندارد