تا خدا هست بندگی باید کرد..

گویند لذت ببر، دنیا دو روزه است....

اما چرا این حرف در من تنها یک سکوت عمیق بر می انگیزد؟ چرا لذت هایی که دیگران را سرمست میکند، برایم بی رنگ شده اند؟

نکند احساسم را از دست داده ام؟

اما نه... هر چه عمیق تر میشوم بیشتر می فهمم که این یک لطف است، نه یک کمبود.

شاید خدا نمیخواهد دلم را به چیزهایی که می گذرند، گره بزنم.

شايد لذت من در جایی دیگر است در آرامشی که از جنس ماندن است نه گذر

پس بگذار بگویند دنیا دو روزه است. بگذار بدوند، بخندند، در لحظه گم شوند به این لذتی که از جنس بیداری است

اما من

من به این سکوت

به این لطف پنهان

دل میبندم...