دِلم ز هر چه به غیر از تو بود خالی ماند در این سرا تو بمان ✩ من پاک نیستم؛ آلوده ام به اسب

مایه اصل و نسب گویا در این دنیا زر است



میخورد خون جگر چیزی که صاحب جوهر است



مرد را جوهر بکار آید نه خنجر در میان



ور نه پر ماکیان هر یک به تیزی خنجر است



نا کسی گر از کسی بالا نشیند عیب نیست



روی دریا خس گرفته قعر دریا گوهر است



دود اگر بالا نشیند کسر شان شعله نیست



جای چشم ابرو نگیرد گر چه او بالاتر است



شصت و شاهد هر دو دعوای بزرگی میکنند



پس چرا انگشت کوچک لایق انگشتر است



کره اسب از نجابت در پی مادر رود



کره خر از خریت پیش پای مادر است



آهن و فولاد از یک کوره میایند برون



آن یکی شمشیر گردد دیگری نعل خر است



ناکسی گر بر سمند تیزرو گردد سوار



بر بجول ماند که زیرش اسب و بالایش خر است



سعدیا چون بنگری دنیای فانی بگذرد



چشم تا بر همزنی خشت لحد زیر سر است