دیوان حافظ غزل 334 - نسخه کامل

گر دست رَسَد در سرِ زُلفینِ تو بازم / چون گوی چه سرها که به چوگانِ تو بازم
زلفِ تو مرا عمر دراز است ولی نیست / در دست، سرِ مویی از آن عمرِ درازم
پروانهٔ راحت بده ای شمع که امشب / از آتشِ دل پیش تو چون شمع گُدازم
آن دَم که به یک خنده دَهَم جان چو صُراحی / مستانِ تو خواهم که گُزارَند نمازم
چون نیست نمازِ منِ آلوده نمازی / در میکده زان کم نَشَوَد سوز و گُدازم
در مسجد و میخانه خیالت اگر آید / محراب و کمانچه ز دو ابرویِ تو سازم
گر خلوتِ ما را شبی از رخ بِفُروزی / چون صبح بر آفاقِ جهان سر بِفَرازم
محمود بُوَد عاقبتِ کار در این راه / گر سر بِرَوَد در سرِ سودایِ اَیازم
حافظ غمِ دل با که بگویم؟ که در این دور / جز جام نشاید که بُوَد محرمِ رازم

#‌حافظ #‌ادبیات #‌ادبیات_فارسی #‌فارسی #‌فرهنگ #‌فرهنگ_و_هنر #‌شعر #‌غزل #‌قصیده #‌دیوان_حافظ #‌موسیقی #‌عشق #‌عرفان #‌شکّرشکن #‌شاعر #‌قند_پارسی #‌زبان #‌هنر