مجموعه چاکی فصل اول (قسمت سوم)

سریال چاکی
ژانر: وحشت
شبکه: سای‌فای
بازیگران: زاخاری آرتور، بِرد دوریف، آلویا آلن لیند
تعداد قسمت‌ها: ۸
وضعیت سریال: اتمام فصل اول
میانگین امتیازات سریال chucky در imdb: ۷/۴
بعضی‌وقت‌ها احساس می‌کنم همگی‌مان می‌توانیم به ارتکابِ یک گناه مشترک متهم شویم: دست‌کم گرفتنِ اینکه چقدر فیلم‌های بچه‌بازی (child's play) خوب هستند. این مجموعه‌ی ترسناک که به چاکی، عروسکِ موقرمزِ مرگبارِ تسخیرشده با روحِ خبیثِ یک قاتلِ مُرده می‌پردازد، همیشه بر لبه‌ی باریکِ یک کمدیِ مُفرح و یک اسلشر خشونت‌بار حرکت می‌کرده و از زمان فیلم اورجینالش در سال ۱۹۸۸ تاکنون موفق شده این تعادل را به دقت حفظ کند. کسانی که به یک اندازه عاشقِ داستانگویی‌‌های کله‌خراب و خون و خونریزی‌های افراطی هستند، همیشه به‌طور مستمر می‌توانستند روی بچه‌بازی و شش دنباله‌اش حساب باز کنند. حالا چاکی بعد از به جا گذاشتنِ یک رد خون از خودش در سینما، ماجراهای ناگوارش را در قامتِ ستاره‌ی یک سریال تلویزیونی برای شبکه‌های سای‌فای و یواِس‌اِی نت‌وورک از سر گرفته است و باید با خُرسندی خبر داد که او در مسیرِ کوچ‌اش به تلویزیون هیچکدام از استعدادهای کُمیک یا مهارت‌های آدمکشی‌اش را از دست نداده است.

این سریال جدید دنباله‌ی مستقیمِ هر هفت فیلم قبلی است و دان مانچینی، خالقِ اورجینال چاکی به‌عنوان خالق سریال و سرپرستِ اتاق نویسندگان به این مجموعه برگشته است؛ خدا را شکر، چون ریبوتِ فاجعه‌بارِ بچه‌بازی در سال ۲۰۱۹ ثابت کرد تنها کسی که سازوکار چاکی را می‌شناسد، خود مانچینی است. داستان این سریال برخلافِ فیلم‌های اخیر مجموعه که چاکی و برخی اوقاتِ تیفانی، عروسش را به‌عنوان پروتاگونیست دنبال می‌کردند، پیرامونِ یک پسر نوجوان به اسم جِیک ویلر اتفاق می‌اُفتد که در شهر کوچکِ هَکن‌سک در ایالت نیوجرسی زندگی می‌کند؛ از قضا این شهر، شهرِ محل تولدِ چارلز لی رِی، همان قاتل سِریالی مخوفی است که روحشِ کالبدِ پلاستیکی عروسک چاکی را تسخیر کرده است. جیک ویلر و کاراکترهای مکملِ پیرامونش آن‌قدر جالب هستند که به‌تنهایی مخاطبان را درگیر کنند، اما سریال زمانی جالب‌تر می‌شود که جیک چاکی را در یک حراجی می‌خرد و این عروسک عطش خونش را آشکار می‌کند.

افزوده شدنِ یک عروسکِ خودآگاه، آن هم عروسکی به بددهنی و بدجنسی چاکی، به کاتالیزوی برای افزایش پیازداغِ احساسات کاراکترها و مُفرح‌تر ساختنِ همه‌ی درگیری‌های مرسومِ نوجوانان در سریال‌های مشابه (از عشق اول تا قلدرهای مدرسه) بدل می‌شود. از قلدرِ سریال که بدجنس‌تر از همتایانِ تلویزیونی‌اش است (او به‌جای مسخره گرفتن اسمِ جیک یا چیزی در این مایه‌ها، لباسِ مادر فوت‌شده‌اش را برای هالووین می‌پوشد) تا خودِ جیک که کمی عجیب‌تر از نوجوانانِ طردشده و گوشه‌نشینِ تیپیکالِ تلویزیون است (او به ساختن مجسمه به وسیله‌ی اعضای تکه‌تکه‌شده‌ی عروسک‌ها علاقه‌مند است). خوشبختانه نه‌تنها بِرد دوریف که از فیلم نخست تاکنون صداپیشه‌ی چاکی بوده است همچنان در این سریال نیز صداپیشگی‌اش را برعهده دارد (توانایی او در رسیدن به مخلوط ایده‌آلی بینِ وحشت و کمدی در بیان دیالوگ‌های چاکی استثنایی است)، بلکه سریال می‌داند که یکی از جذابیت‌های این مجموعه تماشای سلاخی شدنِ مردم توسط چاکی در اغراق‌شده‌ترین حالت ممکن بوده است و از همین رو، تقریبا هر اپیزود حداقل شامل یک قتلِ دیوانه‌وار می‌شود. نتیجه با دستیابی به تعادلِ دقیقی بینِ موضوعات جدی و حوادثِ مسخره، به‌طرز نبوغ‌آمیزی مُفرح است.