دیوان حافظ غزل 207 - نسخه کامل

یاد باد آن که سرِ کویِ توام منزل بود / دیده را روشنی از خاکِ درت حاصل بود
راست چون سوسن و گل از اثرِ صحبتِ پاک / بر زبان بود مرا آن‌چه تو را در دل بود
دل چو از پیرِ خِرَد نَقلِ مَعانی می‌کرد / عشق می‌گفت به شرح آن‌چه بر او مشکل بود
آه از آن جور و تَطاول که در این دامگَه است / آه از آن سوز و نیازی که در آن محفل بود
در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز / چه توان کرد؟ که سعیِ من و دل باطل بود
دوش بر یادِ حریفان به خرابات شدم / خُمِ مِی دیدم، خون در دل و پا در گل بود
بس بِگَشتَم که بپرسم سببِ دردِ فِراق / مفتیِ عقل در این مسأله لایَعْقِل بود
راستی خاتمِ فیروزهٔ بواسحاقی / خوش درخشید ولی دولتِ مُستَعجِل بود
دیدی آن قهقههٔ کبکِ خِرامان حافظ / که ز سرپنجهٔ شاهینِ قضا غافل بود

#‌حافظ #‌ادبیات #‌ادبیات_فارسی #‌فارسی #‌فرهنگ #‌فرهنگ_و_هنر #‌شعر #‌غزل #‌قصیده #‌دیوان_حافظ #‌موسیقی #‌عشق #‌عرفان #‌شکّرشکن #‌شاعر #‌قند_پارسی #‌زبان #‌هنر