کوه به کوه نمی رسد ولی آدم به آدم می رسد (داستانی دلنشین و آموزنده)

در دامنه دو کوه بلند، دو آبادی به نام‌های «بالاکوه» و «پایین کوه» وجود داشتند. چشمه‌ای پرآب و خنک از دل کوه می‌جوشید و از آبادی بالاکوه می‌گذشت و به پایین کوه می‌رسید و زمین‌های هر دو آبادی را سیراب می‌کرد. روزی ارباب بالاکوه تصمیم گرفت زمین‌های پایین کوه را صاحب شود. او به اهالی بالاکوه گفت: «چشمه آب در آبادی ماست، چرا باید آب را مجانی به پایین‌کوهی‌ها بدهیم؟ از امروز آب چشمه را برای پایین کوه می‌بندیم.»

چند روز بعد، مردم پایین کوه از این تصمیم باخبر شدند و با کدخدایشان به سوی بالاکوه رفتند و التماس کردند که آب را برایشان باز کند. ارباب اما پیشنهاد کرد که یا رعیت او شوند یا تا ابد بی‌آب خواهند ماند و گفت: «بالاکوه مثل ارباب است و پایین کوه مثل رعیت. این دو کوه هرگز به هم نمی‌رسند. من ارباب هستم و شما رعیت!»

پذیرفتن این پیشنهاد برای مردم پایین کوه سخت بود و قبول نکردند. چند روز گذشت تا اینکه کدخدای پایین کوه فکری به ذهنش رسید و به مردم گفت: «بیل و کلنگ‌تان را بردارید تا چندین چاه حفر کنیم و قنات درست کنیم.» پس از مدتی قنات‌ها آماده شد و مردم پایین کوه دوباره آب را به مزارع و کشتزارهایشان روانه ساختند. این کار باعث شد که چشمه بالاکوه خشک شود.

این خبر به گوش ارباب بالاکوه رسید و او بسیار ناراحت شد، اما چاره‌ای جز تسلیم شدن نداشت. او با التماس به پایین کوه رفت و گفت: «شما با این کارتان چشمه ما را خشکاندید، اگر ممکن است سر یکی از قنات‌ها را به طرف ده ما برگردانید.» کدخدا با لبخند پاسخ داد: «اولاً؛ آب از پایین به بالا نمی‌رود، و دوماً، یادت هست که گفتی کوه به کوه نمی‌رسد. تو درست گفتی: کوه به کوه نمی‌رسد، اما آدم به آدم می‌رسد.»
#‌داستان_آموزنده #‌حکایت_پندآموز #‌کوه_به_کوه_نمی_رسد #‌عبرت_آموزی #‌ارباب_و_رعیت #‌تلاش_و_موفقیت #‌داستان_پندآموز #‌زندگی_و_آموزش