عشق یعنی همین سوختن و تنها ماندن ، فرزاد فرخ

براے “آدمها”
چه آنها ڪه برایت “عزیزترند”
چه آنها ڪه فقط “دوستند”
خاطره هاے “خوب” بساز

آنقدر برایشان “خوب” باش ڪه اگر روزے هرچه بود “گذاشتی” و “رفتی”
در “ڪنج قلبشان” جایے برایت باشد

تا هر از گاهے بگویند: “ڪاش بود”
هر از گاهے دست دراز ڪنند و بخواهند “باشی”
هر از گاهے “دلتنگ” بودنت شوند
مے دانم “سخت” است ولے تو “خوب باش”