وجود منی ، تاروپود منی . . .

فریبا م شعر و سکوت:
همراز پناهِ من در‌ بستن پیمانت

از خود سخنی گفتی بر‌ شاهد جانانت

در گفتن اسرارت صادق به دلت بودی

از عشق ملامت ها در خانه‌ی پنهانت

از عشق فراموشت باید که تو میگفتی

آن خاطره یِ تلخت می کرده پریشانت

در محضر دلسوزان در قلب نکو نامان

هر کس نظری دارد من جمله غزلخوانت

من عاشق رویِ تو سرگشته به کویِ تو

در عشق مقیمم شو ،، من عاشق خواهانت

هر سایه به دنبالت جز عشق حبیبت نیست

آری منم آن مستت ، تا صبح چو مهمانت

#‌فریبا_م
#‌بداهه