دیوان حافظ غزل 3 - نسخه کامل

اگر آن تُرکِ شیرازی به‌‌ دست‌ آرَد دلِ ما را / به خال هِندویَش بَخشَم سمرقند و بُخارا را
بده ساقی مِیِ باقی که در جَنَّت نخواهی یافت / کنارِ آب رُکن‌آباد و گُل‌گَشتِ مُصَلّا را
فَغان کاین لولیانِ شوخِ شیرین‌کارِ شهرآشوب / چنان بردند صبر از دل که تُرکان خوانِ یَغما را
ز عشقِ ناتمامِ ما جمالِ یار مُستَغنی‌ است / به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت رویِ زیبا را
مَن از آن حُسنِ روزاَفزون که یوسُف داشت دانستم / که عشق از پردهٔ عِصمت بُرون آرَد زُلِیخا را
hگر دشنام فرمایی و گَر نفرین دعا گویم / جوابِ تلخ می‌زیبد لبِ لَعلِ شِکرخا را
نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند / جوانانِ سعادتمند پندِ پیرِ دانا را
حَدیث از مُطرب و مِی گو و رازِ دَهر کمتر جو / که کس نَگشود و نَگشاید به حکمت این مُعمّا را
غزل گفتی و دُر سُفتی بیا و خوش بخوان حافظ / که بر نظمِ تو اَفشانَد فَلَک عِقد ثُریّا را

#‌حافظ #‌ادبیات #‌ادبیات_فارسی #‌فارسی #‌فرهنگ #‌فرهنگ_و_هنر #‌شعر #‌غزل #‌قصیده #‌دیوان_حافظ #‌موسیقی #‌عشق #‌عرفان #‌شکّرشکن #‌شاعر #‌قند_پارسی #‌زبان #‌هنر