رویارویی با واسطه هوش مصنوعی که در آن حافظ شیرازی به دیدار ابوعلی سینا میرود

دیدار بوعلی سینا و حافظ شیرازی به کمک هوش مصنوعی
شبی مهتابی در باغ‌های آرام شیراز، صحنه‌ی دیداری عمیق بین دو شخصیت بزرگ فرهنگ ایران: بوعلی سینا، فیلسوف و پزشک بزرگ، و حافظ شیرازی، شاعر جاودان عشق و عرفان، فراهم می‌شود. هوا با عطر گل‌های رز آکنده است و صدای ملایم جریان آب از چشمه‌ی نزدیک، سکوت میان کلماتشان را پر می‌کند.

بوعلی سینا، با چشمانی ژرف همچون چاه دانش، سخن آغاز می‌کند. «بگو حافظ، چه چیزی انسان را به جستجوی حقیقت وامی‌دارد؟ من در پی آن، ماهیت وجود را تجزیه کرده‌ام، به دنبال منطقی برای هر نفس و اصولی که کیهان را به هم پیوند می‌دهد.»

حافظ، با لبخندی زیر درخت سرو تکیه داده و نگاهش به ستارگان دوخته، پاسخ می‌دهد. «ای بوعلی، تو حقیقت را در قلمرو ملموس می‌جویی، در زمزمه‌های کتب کهن و معادلات جهان. اما حقیقت، همچون عشق، در بند نمی‌گنجد. در دل می‌رقصد، فراتر از دسترس منطق. آنچه تو می‌سنجی، من می‌خوانم؛ آنچه تو تعریف می‌کنی، من احساس می‌کنم.»

بوعلی با کنجکاوی ابرویش را بالا می‌برد. «پس، آیا ادعا می‌کنی که منطق و عقل موانعی برای درک نهایی هستند؟»

چشمان حافظ با شیطنت می‌درخشند. «نه مانع، دوست فرزانه‌ی من، بلکه تنها راه‌هایی که به ناپیدا می‌رسند. منطق مسافر را به دروازه می‌رساند، اما این دل است که آن را می‌گشاید. بدون شور و شوق دل، حتی تیزترین ذهن نیز زندانی می‌ماند.»

سکوتی عمیق و تأمل‌برانگیز حکمفرما می‌شود. نغمه‌ی چشمه، افکارشان را به آسمان شب می‌برد.

صدای بوعلی نرم‌تر می‌شود. «شاید حکمت بیش از آن باشد که من درک کرده‌ام. بگو، پس وقتی به ستارگان نگاه می‌کنی چه می‌بینی؟»

حافظ لحظه‌ای چشمانش را می‌بندد و سپس می‌گوید: «آیینه‌ای برای روح بیکران، جایی که چهره‌ی معشوق می‌درخشد. هر ستاره بیتی است، هر صورت فلکی شعری است که به دست خداوند نوشته شده. آنجاست که هم سوالاتم را می‌یابم و هم پاسخ‌هایشان را.»

دانشمند و شاعر، هر کدام استاد در قلمرو خود، در سکوتی مشترک نشسته و به شب فرو می‌روند، هر یک پاره‌ای از حقیقت دیگری را با خود می‌برد.
1. #‌قصه


2. #‌داستان


3. #‌حکایت


4. #‌داستانک


5. #‌قصه_شب


6. #‌حکایت_پندآموز


7. #‌قصه_گوی


8. #‌حکایت_های_قدیمی


9. #‌داستان_کوتاه


10. #‌قصه_های_کهن
#‌هوش مصنوعی