مناجات مولانا .ای دهنده ی عقل ها فریادرس

ای دهنده ی عقل ها فریادرس
تا نخواهی تو نخواهد هیچ کس
هم طلب از توست و هم آن نیکویی
ما که ایم اول تویی آخر تویی
هم بگو تو هم تو بشنو هم تو باش
ما همه لاشیم با چندین تلاش
یاده ما راسخن های رقیق
که تو را رحم آورد آن ای رفیق
گر خطا گفتیم اصلاحش تو کن
مصلحی تو ای تو سلطان سخن
کیمیا داری که تبدلیش کنی
گرچه جوی خون بود نیلش کنی
این چنین میناگری ها کار توست
این چنین اکسیرها اسرار توست
قطره ی دانش که بخشیدی زپیش
متصل گردان به دریاهای خویش
پیش از این کین خاکها خسفش کند
پیش از این کین بادها نسفش کند
گرچه گر زائل شود تو قادری
کش از ایشان واستانی واخری
قطره ای که او در هوا شد یا که ریخیت
از خزانه ی قدرت تو کی گریخت
آب و دریا جمله در فرمان توست
باد و آتش ای خداوند آن توست
گر تو خواهی آتش آب خوش شود
ور نخواهی آب هم آتش شود
تو بزن یا ربنا آب طهور
تا شود این نار عالم جمله نور
#‌ادبیات#‌مولانا#‌مناجات#‌مثنوی معنوی #‌شعر#‌دکلمه#‌اجرا