دیوان حافظ غزل 494 - نسخه کامل

ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآیی / هر جا که روی زود پشیمان به درآیی
هش دار که گر وسوسه عقل کنی گوش / آدم صفت از روضه رضوان به درآیی
شاید که به آبی فلکت دست نگیرد / گر تشنه لب از چشمه حیوان به درآیی
جان می‌دهم از حسرت دیدار تو چون صبح / باشد که چو خورشید درخشان به درآیی
چندان چو صبا بر تو گمارم دم همت / کز غنچه چو گل خرم و خندان به درآیی
در تیره شب هجر تو جانم به لب آمد / وقت است که همچون مه تابان به درآیی
بر رهگذرت بسته‌ام از دیده دو صد جوی / تا بو که تو چون سرو خرامان به درآیی
حافظ مکن اندیشه که آن یوسف مه رو / بازآید و از کلبه احزان به درآیی

#‌حافظ #‌ادبیات #‌ادبیات_فارسی #‌فارسی #‌فرهنگ #‌فرهنگ_و_هنر #‌شعر #‌غزل #‌قصیده #‌دیوان_حافظ #‌موسیقی #‌عشق #‌عرفان #‌شکّرشکن #‌شاعر #‌قند_پارسی #‌زبان #‌هنر